We zijn met elkaar in een wereldwijd sociaal experiment beland. Het experiment betreft de vraag: Hoe kun je global warming tegengaan terwijl de verschillende landen, bedrijven en burgers zulke verschillende belangen hebben?

Het sociaal experiment is om een aantal redenen behoorlijk complex:

• CO2 reductie activiteiten leiden niet tot een direct zichtbaar CO2 reductie resultaat; minder opwarming
• Temperatuurstijging zal door een koud land anders worden ervaren dan door een warm land.
• De economische belangen van landen, bedrijven en burgers ten aanzien van bv. de energie transitie zijn zeer verschillend (bv. Rusland – West Europa). Denk ook aan gebieden waar juist droogte of overstromingen ontstaan.
• Tegelijkertijd zijn de energie markten, door verschillende redenen bijzonder wispelturig (volatiel) geworden. De energiekosten zijn nu zo hoog geworden dat er weer stemmen opgaan om toch weer lange termijn investeringen in fossiel aan te moedigen.

Het heeft weinig zin je over te geven aan cynisme. Wij, als rijke landen zijn primair verantwoordelijk voor de oneindige fossiele energie winning en energie consumptie. Wij hebben technologische innovatieve capaciteiten en economische mogelijkheden. Ons rest niets anders dan te starten met het keren van de CO2 toename in de atmosfeer.

Hier komt de CO2 Science Based Target (SBT) methodiek om de hoek kijken. Met de SBT methode kunnen we een transparent gesprek voeren hoe we onze CO2 emissies berekenen en op welke wijze we ons reductie target realiseren. De Science Based Target (SBT) methodiek maakt vergelijkbaarheid van de emissies mogelijk en accepteert enkel ‘echte’ reducties als CO2 reductie en vermijdt daarmee greenwashing.

Zoals de naam al aangeeft is het SBT gebaseerd op inzichten uit de (klimaat) wetenschap. Het SBT is gebaseerd op klimaatmodellen en daarmee berekende Green House Gas (GHG) budgetten die aangeven hoeveel CO2e uitgestoten kan worden voordat een bepaalde temperatuurstijging optreedt. De sociaal /economische scenario’s geven aan op welke wijze het GHG budget opgesoupeerd zal worden in de aankomende decennia. Het laatste basis element is de zogeheten allocatie methodiek die aangeeft hoe de GHG budgetten verdeeld worden over industrie sectoren en/of regio’s. Verder gebruikt de methodiek een duidelijke afbakening wat wel en niet meegeteld dient te worden als CO2 emissiereductie strategie.

De kracht van de SBT methodiek is ook dat als er nieuwe inzichten komen ten aanzien van klimaatmodellen of sociaal-economische scenario’s de variabelen binnen de methodiek worden aangepast en dus ook de target setting zal moeten worden aangepast.

Gegeven de immense uitdaging lijkt het beter het CO2 target pragmatisch op te pakken en ook Net-Zero targets te gebruiken. Net-Zero betekent dat bepaalde categorieen van CO2 compensatie meegerekend mogen worden in het target. Het moge duidelijk zijn dat dit aanleiding geeft tot flinke discussies want wanneer is sprake van een echte reductie en wanneer van greenwashing? Het goede punt is dat het SBTinitiatief open staat voor een constructieve discussie. Het SBT initiatief is dan ook gestart door gerespecteerde organisatie zoals het UN Global Compact, CDP, WWF, WRI.
Aan alle bedrijven die substantieel energie verbruiken de uitnodiging om mee te werken aan het SBT initiatief.

Wat betekent dit op individueel niveau? Reken maar mee; als we in 2050 maximaal 1,5 ° Celsius opwarming willen hebben mogen we ons global GHG budget van 800 Gigaton niet overschrijden (educated guess op basis van IPCC indicaties). We zijn met een kleine 8 miljard mensen. Per wereldburger geeft dit een budget van 100 ton CO2 tot 2050. Per burger gemiddeld ruim 3 ton CO2/jaar (3000 kg/jaar).

Dat worden hele energie sobere aankomende 30 jaar voor het rijke westen!

Note:

Zoals door het KNMI gepubliceerd op 31 november 2021 heeft het noordelijk halfrond de 1,5 ° Celsius temperatuurstijging reeds bereikt.